تارنمای فرهنگی مهرگان- گروه تاریخ، پرونده ویژه دریای پارس

اَلا  ای سرزمینِ خرم  و مینو نشانِ  من

بلند آوازۀ  دوران ،  بهارِ  بی خزانِ  من

تو  ایرانی

تو  مُلکِ پهلوانانی ،  تو  مهدِ سخت  جانانی

دلت دریا ، ستبرِ  سینه ات آماجِ  توفان ها

تو در گسترده تاریخ - یکتا  گُردِ میدانی

تو را  از سِند تا  پامیر ،  از قفقاز تا جیحون

تو را تا پهنۀ  رود فُرات و دجله  من گسترده  می‌بینم  

چو  شهباز خیالم  در هوایت بال  می‌گیرد

به  دشت و  قله  و دریا و  رود و جنگل  و  هامون

به  هر سو می‌کنم  ماوا

از آن  اوجِ  خیال انگیزِ جان  افزا

خلیج  فارس  را   ‌بینم   که  چون  فیروزه‌ای  رخشان

:   به امواج  بلند  و  نقره گون ،  با من  سخن  گوید
 

منم  اینک  خلیج  فارس

آن دریای  گوهر زایِ  ایرانی

هزاران  سالۀ  مانای  تاریخم

منم  نَستوه  و  بِشکوه  و  بلند آوا

خروشان  و  سِتبر آغوش  و  پُر غوغا

کهن سالم

کهن  چون  خطۀ  جاوید  ایرانم

که غیر پارس ،  نامی  را سزای  خود  نمی دانم

دمی  بر ساحلم  بنشین ، دمی  بر  چهره ام  بنگر

 
بر امواجِ  کف  آلودم  نگاهی کن

به  شب  هنگام ، کز  نورِ  سپیدِ  ماهتابِ  آسمان

بر سینه ام  سیماب  می‌بارد

 شبانگاهان  که  امواجِ  درخشانم

ز رقصِ  ماهیان  پُر تاب  می‌گردد

تو پنداری  فریبا آسمانی  پُر شهابم  من

 و یا در چشم  بی خوابِ  زمین  جادوی  خوابم  من !

 
من آن  بحر گهر بارم ،  که در آغوش  پر جوشم

بسی گوهر نهان  دارم

من آن  گنجینۀ  نابم ، که دُر  و  لؤلؤ  و  مرجان

زر نایاب  و  مروارید  غلتان  از برایت  ارمغان آرم

 
من آگاهم ،  من از  گشتِ هزاران سالۀ تاریخ

ز  ایران  و  اَنیران ،  کاوه  و  ضحاک

در دل  یادها  دارم

همان  دریای  پُرجوشم  که در دوران  دورم

 
شاه دارا ،  پارس نامیده

همان  شاهی که مصر  و تُرعه اش  بگشاد

و آگاهم  من از  شاپور ساسان ،  شاه ایران

 
کاو  سزای  قومِ  نافرمان تازی ،  در کَفش  بگذاشت

من از  جان  سختی  فرزند  ایرانی

من از  پیکار  نور و تیرگی ،  افسانه ها دانم

 هم از آن  بابک خرم

دلیرِ کوهِ  بَذ  آن  گُردِ ایرانی

که  کاخِ  ظلم  را  از پایه  می‌لرزاند

و یا  یعقوب  نام آور

که  پیکارش ،  نبرد  نور و  ظلمت  بود

و یا  فرزند بویه ،  آن  دلیرِ خطه  دیلم

 
که پیش  مَقدم  او ،  خود خلیفه   شرمسار آمد

من از  جانبازی  این  سرفرازان

در دل خود ،  یادها  دارم

چو  هنگام بهاران ،  خون  سرخ   نازنین   فرزند ایران

 دشت ها  را  از شقایق های  خاک  عاشقان

گلگونه  می‌دارد

من  از آن  یادگار  ننگ  و  بیداد  عرب

بر خویش  می‌پیچم

که  در بیدادگاهی  چون «شملچه» ،  آن  همه  ضحاکیان

 با خِیل  جانبازان  ایرانی  چه ها کردند ؟!

و  آن  گُردانِ  جان  برکف

ز خوزی  و خراسانی ، دلیر آذری ، کرد و  سپاهانی

 و  یا  گیل  و  بلوچ  و  دیلمی ،  اقوام  ایرانی

سر تسلیم  ناوردند  بر مُشتی  بیابانی

 
و اینک ،  این  منم

یکتا  خلیج  فارس

هزاران  ساله  مانای  تاریخم

که  تا  خورشید  می‌تابد

و  تا خون  در  رگِ  فرزندِ  ایران  گرم  می‌جوشد

مرا  مزدا  اهورا   از  برای  ملکِ  ایران  پاس  می‌دارد...»

دانلود فایل صوتی